Opladen in het groen

Toch op vakantie. Heel eerlijk gezegd had ik vooraf al het idee dat ik in deze corona-periode beter op een berg kan lopen dan in de plaatselijke supermarkt. Het mondkapje hebben we uiteindelijk alleen in Duitsland bij het tankstation gedragen, verder ging ik alleen de supermarkt in en kwamen we nergens binnen. We verbleven in een houten chalet en hadden dus ook het sanitair voor onszelf. Een fijne periode om veel tijd samen door te brengen en los te komen van onze bezigheden rondom ons (klus)huis. En ook fijn om een andere omgeving om ons heen te hebben, nu we al maanden dicht op elkaar leven.

Wat me meteen opviel onderweg waren de wegwerp-mondkapjes die overal rondslingerden onderweg. Het voordeel van onze zelfgemaakte bescherming is dat je er toch een stuk zuiniger op bent en zo minder afval hebt, laat staan dat je het op straat laat rondslingeren. En zoals het een groene opvoeding betaamt, viel het één van de kinderen ook op en het was alsof ik mezelf hoorde praten; ‘Het is hier geen openbare prullenbak.’
Zodra je in Zwitserland bent, valt het op dat het afval stukken minder is. Natuurlijk ligt daar – helaas – ook wel eens een zak van de fastfood-keten in de struiken. Maar toch; schone straten, in de stad kom je nauwelijks los afval tegen en in de natuur zelden (wat we dan meenamen).

Wat me dan meteen ook verbaasd is dat er in Zwitserland nauwelijks prullenbakken zijn. Bij de ingang van een supermarkt wel bijvoorbeeld, maar verder staat er niet bij elk bankje zo’n ding. Je zou zeggen dat het dan juist een bende wordt, maar de Zwitsers moeten zelf hun afval meenemen. Met als logische gevolg dat je dan geen uitpuilende prullenbakken hebt waar alles alsnog uitvalt.
En zelf meenemen, betekent betalen; de Zwitsers hebben een afvalsysteem waarbij je betaald voor je afvalzakken – niet bepaald goedkoop ook. Geen container aan huis, maar centrale plekken waar je alles heen moet brengen. Net wat je gewend bent, de Zwitsers worden er in ieder geval niet gemakzuchtig en slordig van! Een prijzenswaardige mentaliteit dus. De boetes zijn overigens ook niet mals.

Verder – heel cliché – is het zo heerlijk om in de natuur te zijn. Een rugzak, bidon en wat broodjes mee en eindeloos wandelen. Weg van de mensen, het beton en asfalt, gebouwen, weg van de invloed van meer, beter, sneller, makkelijker en groter. We zijn midden in de schepping en inhaleren haar rust.
We hebben uren gewandeld, gestaard naar de bergen, gespeeld met het water en stenen. We sliepen als marmotten en hadden genoeg aan een handvol speelgoed en boeken.
Minimalisme is een soort trend – een reactie op het vele wat om ons heen aangeboden wordt en op ons af komt. Langzaam draait het bij mij om. Het is hoe het ooit begon en wat we kwijt zijn geraakt – leven met niet meer dan wat nodig is.

Blijkt het allemaal een stuk simpeler te kunnen zijn. Die eenvoud wil ik vasthouden. Iets waar ik elke keer weer meer over ontdek en wat ik me steeds meer eigen probeer te maken. Naast het werk en de andere bezigheden die we na onze vrije tijd weer oppakken.

Eenmaal thuis dook ik – ondanks de warmte – de tuin in. We hebben verder weinig ondernomen – verzadigd door de vele kilometers en indrukken ergens ver weg. Mijn manier om dat gevoel van rust vast te houden. Een frisse blik op wat we nodig hebben, wat er toe doet en op wat we hebben.
Zo snel als het onkruid in die twee weken mijn moestuin overnam, zo snel groeit het leven om me heen. Ik moet maar eens meer tijd doorbrengen in de tuin – iets wat ik een beetje had laten versloffen. Onkruid wieden, zowel uit de grond als in mijn hoofd. Even opladen.